استنلي كوبريك در ابتدا عكاسي آماتور بود. پس از چندين سال عكاسي، به سراغ تصاوير متحرك رفت. اولين قطعه خود را با عنوان “روز پرواز” در سال 1950 كارگرداني و توليد كرد. پس از آن، او دو مستند ديگر با عنوان “پدر پرواز” و “دريانوردان” ساخت. سپس شروع كرد به ساختن اولين فيلم سينمايي بلندش با عنوان ترس و هوس.
استنلي كوبريك : “يك فيلم بيشتر بايد شبيه موسيقي باشد تا داستان. اين‌گونه روحيه و احساسات رويت مي‌شوند. موضوع، احساسات، معنا چيزهايي است كه بعداً به وجود مي‌آيد. ”
موسيقي در فيلمهاي كوبريك
در برخي از فيلمهاي استنلي كوبريك، موسيقي كلاسيك بخشي از زيبايي شناسي فيلم در فرم است براي مثال فيلم Eyes wide shut. و هميچنين چنين گفت زرتشت نيز توسط موسيقي ريچارد اشتراوس در طول فيلم يك اوديسه فضايي پخش شد. معمولا موسيقي كلاسيك بر فيلمهاي او غالب است و برخي معتقدند كه موسيقي، داستان را بازگو مي‌كند نه ديالوگ شخصيت‌ها.
پرتقال كوكي نيز به طرز چشمگيري از موسيقي كلاسيك استفاده مي‌كند. تمركز فيلم بر الكس دلارج؛ يك منحرف كه براي تبديل شدن به يك عضو فعال جامعه به زندان مي‌رود. دولت، الكس را با “درمان لودوويكو” شستشو مي‌دهد كه او را مجبوركند جنايات وحشتناك را با سمفوني نهم بتهوون خنثي كند. البته در آخرين صحنه متوجه مي‌شود ديگر تحت تأثير درمان قرار ندارد.
گاهي اوقات كوبريك از موسيقي به شكل كنايه آميزي استفاده مي‌كرد براي مثال در پرتقال كوكي، الكس هنگام تجاوز به زني در حضور شوهرش Singing ‘in the Rain را مي‌خواند. فيلم دكتر استرنجلاو او با تصاوير هولوكاست هسته‌اي و آهنگ “We’ll Meet Again” نسخه ورا لين به پايان مي‌رسد.
براي خواندن ادامه مطلب به سايت پوفيلمو مراجعه كنيد.
- سه شنبه ۰۴ آبان ۰۰ ۱۴:۱۹ ۳ بازديد
- ۰ نظر